άρχώ ~ i govern myself and i make a new beginning

 άρχώ   13/3/2016

«Άρχω τον εαυτό μου και αρχώ με αυτόν την ζωή μου· τη νέα μου ζωή.»

Κάπως έτσι θα έπρεπε να ξεκινούν τα διδάγματα ενός νέου παιδιού από τη στιγμή της γέννησης του, σαφώς από τους ίδιους του τους γονείς ως κύριοι εκφραστές αυτής της διδαχής μέσω του προσωπικού τους βιώματος ή για να είμαστε πιο ρεαλιστές από την προσπάθεια τους να το πετύχουν. Κάπως έτσι θα έπρεπε να ήταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής-αρχής καθόλη τη διάρκεια της πορείας ενός ανθρώπου μέσα στο χρόνο. Κάπως έτσι.

Έτσι κι αλλιώς ο εαυτός μας είναι το μοναδικό έμψυχο ον στον κόσμο που πραγματικά μπορούμε να κυβερνήσουμε υλικά, σωματικά, νοητικά, πνευματικά και εντέλει ψυχικά. Αυτή είναι η βάση (μας).

Όμως τα βιβλία στα σχολεία μας, οι γονείς μας, οι δάσκαλοι μας και ολόκληρη η κοινωνία άλλα μας διδάσκουν και για άλλα μας προετοιμάζουν: πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε όπως η “γνώση” (πληροφορίες καλύτερα) και η «προετοιμασία» για την μελλοντική μας εργασία-δουλεία (την… ποια;!), την μη “θωράκιση” μας για τα δύσκολα συναισθηματικά κενά των διαπροσωπικών μας σχέσεων, μια προετοιμασία γενικά βασισμένη στο κέρδος, τη δύναμη, την εξουσία, το χρήμα να διαπερνά όλη τη ραχοκοκαλιά των διαπροσωπικών και κοινωνικών μας σχέσεων. Ανταγωνισμός ζούγκλας (κανιβαλικών ενστίκτων) αντί συναγωνισμός εντός μιας υγιούς κοινωνίας.

Μία λέξη με άλφα και ωμέγα και τόνο και στα δύο να δηλώνει κάτι το οποίο θα έπρεπε να είχαμε κάνει κτήμα μας τώρα: πως η αρχή και το τέλος της ζωής μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν γράφω κάτι πρωτότυπο. Απλά μέσα από την επανάληψη ίσως καταφέρουμε κάτι σαν κοινωνία. Γιατί μόνο ως τέτοια μπορούμε να σωθούμε τελικά. Ως Κοινωνία.
Η ύλη και το σώμα, η νόηση και το πνεύμα είναι αυτά που μας καθορίζουν και λίγοι έχουν καταφέρει να τα ελέγξουν (ίσως) πλήρως: κάποιοι μοναχοί Σαολίν στο Θιβέτ, κάποιοι Γιόγκι στην Ινδία, κάποιοι φιλόσοφοι στην αρχαία Αθήνα, κάποιες «χαμένες» φυλές στα βάθη της Αφρικής και της Αμερικής που ήταν ένα με τη Φύση και ήταν μια ενωμένη γροθιά όλοι και όλες μαζί.

Και αυτά τα γράφω περισσότερο αγαπητέ μου αναγνώστη γιατί θέλω να τα διαβάζω πρώτα εγώ και να θυμάμαι πάντα -ηρεμώντας με την τρομπέτα του Miles Davis- πως και αν λείπουν τα κολλητάρια της ψυχής, της καρδιάς, του μυαλού, του λόγου, του συναισθήματος, του πνεύματος, της διανόησης, αν λείπουν τα καλούδια που φέρνουν τα ροζιασμένα χέρια και η κόπωση της μέσης, υπάρχουν και χειρότερα. Πάντα υπάρχουν χειρότερα. Πάντα. Αλλά ο γαμημένος άνθρωπος είναι ανίκανο(ποίητο)ς και πολλές φορές σκέφτεται αυτά που έχασε -ή ακόμα χειρότερα αυτά που θέλει(;) να αποκτήσει- για τους ΧΨ λόγους και δεν σκέφτεται ο άμοιρος πως θα μπορούσε να τα είχε χάσει όλα. Όλα; Ναι· όλα. (Τι να πει και ένας πατέρας/μία μάνα πρόσφυγας από τη Συρία στην προβλήτα Ε2 του Πειραιά σήμερα έχοντας χάσει το παιδί του στα παγωμένα νερά του Αιγαίου;)

Έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που στα μισά μου χρόνια -δεν σας το πα; θα πεθάνω στα 90!- να αρχίζω ξανά από την αρχή. Αρχή είπα; Πάντα στην αρχή νιώθω και ΔΕΝ φοβάμαι να δώσω τέλος σε ότι με χαλάει. Ποτέ· όποιο κι αν είναι το κόστος (στα “λογικά” πλαίσια μιας ελληνικής μικροαστικής καθημερινής οικογένειας στην οποία μεγάλωσα, μην τρελαθούμε κιόλας).
Αλλά τώρα, σήμερα είναι “πραγματικά” αρχή. Εκτός από τα βασικότερα -που είναι η υγεία και η απώλεια ζωής κοντινών ανθρώπων- σε όλα τα άλλα από την Αρχή. Αλλά βασικά «κατά του δαίμων Ε-αυτού» στην κυριολεξία όμως. Στις 15-03-2016 -ως αριθμολάγνος και λάτρης των μαθηματικών- το σύμβολο εννιά αυτής της χρονιάς 2+0+1+6=9 και της ημέρας και του μήνα 1+5+0+3=9 μας βγάζουν το εννιά ως σύμβολο.

So be it. 9.

Τραγούδι, γέλιο, δάκρυ, χαρά, λύπη, χορός. Κόψιμο ΌΛΩΝ των εθισμών που σε κρατούν κάτω. Και στο σώμα αλλά και στο πνεύμα. Αυτά τα δύο συγκοινωνούντα δοχεία (εννοείται πως και για μένα) είναι Ένα. Τα Αγαπώ και τα δύο τόσο πολύ και γι’ αυτό και τα αναζητώ ξανά και ξανά στους ανθρώπους, με βάση πάντα βέβαια τα νέα χωροχρονικά δεδομένα και το βάρος των αποσκευών (μου).

Και ξανά από την αρχή. Όχι παραίτηση. Τα γράφω για να τα διαβάζω πρώτα εγώ είπαμε αγαπητέ μου αναγνώστη και μετά είναι για σένα. Ίσως από όλα αυτά που γράφω να σε αγγίζει και σένα κάτι. Ίσως. Αλλά εγώ ξέρω γιατί γράφω: γράφω για ψυχοθεραπεία, για εκτόνωση, για δημιουργία. Για κανένα άλλο λόγο. Δεν γράφω για σένα· ξέρω ακούγεται κάπως εγωιστικό αλλά, πίστεψε με, δεν είναι. Γράφω από δεκαέξι χρονώ παιδί. Και αυτό το χούι το αγαπούν πάνω από όλα οι σελίδες των τετραδίων μου και τώρα πια η «μνήμη» του υπολογιστή μου.

Εις το επανιδείν.

So long little butterfly

-so sweet, pretty and colorful-,

i see you again·

and i travel again,

into the fields of joy

and the forest of knowledge.

---

*

[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]

άρχω [árxo] -ομαι Ρ (μόνο στον ενεστ.) : (λόγ.) κυβερνώ. || (μπε., ως ουσ.) οι αρχόμενοι, ο λαός, σε αντιδιαστολή προς τους άρχοντες. [λόγ. < αρχ. ἄρχω, μπε. οἱ ἀρχόμενοι]

[Λεξικό Κριαρά]

αρχώ. Κάνω αρχή, αρχίζω: αρχεί κυρά και λέγει (Θησ. (Foll.) I 23). [<αόρ. του αρχίζω. Η λ. και σήμ. ιδιωμ.]

http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/search.html?lq=%CE%AC%CF%81%CF%87%CF%89&sin=all