Άκυρο-διαμαρτυρίας | 2018 | invalid-vote

Άκυρο-διαμαρτυρίας ψήφος

Το παρακάτω κείμενο είναι το ψηφοδέλτιο που θα ρίξω -δηλαδή ένα Άκυρο-διαμαρτυρίας ψήφο- στις όποιες επόμενες εκλογές. Δεν ξανακάνω το λάθος του Σεπτέμβρη του 2015 που ψήφισα κάποιο κόμμα της αριστεράς. Λευκές επιταγές και τη λογική της χαμένης ψήφου μακριά από εμάς πια.

«για τις όποιες εκλογές σε δημοτικό, βουλευτικό και ευρωπαϊκό επίπεδο»   21,22-3-2018

Το κείμενο απευθύνεται στα πραγματικά αριστερά κόμματα κατά σειρά ευθύνης στο πολιτικό σύστημα της χώρας: ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και ειδικότερα το ΝΑΡ και το ΣΕΚ), Μ-Λ ΚΚΕ μ-λ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ. Και κατά δεύτερον και των αντι-μνημονιακών που έχουν λιγότερο μητρική, πραγματική ή ουσιαστική σχέση με την αριστερά όπως ΜΕΡΑ25, Πλεύση Ελευθερίας, ΜΕΤΩΠΟ ΝΙΚΗΣ, ΕΛΛΑΔΑ-Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΕΠΑΜ, ΠΕΙΡΑΤΕΣ και ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.

Ψηφίζω Άκυρο-διαμαρτυρίας συνειδητά για να μην πουν κάποιοι πως «βαριούνται και να ψηφίσουν ακόμα». Ήμουν πάντα και παραμένω ενάντια στην Αποχή, είμαι άντρας 47 ετών και προέρχομαι ιδεολογικά από το ΚΚΕ χωρίς να ήμουν ποτέ κομματικό του μέλος καθώς δεν υπήρξα, ούτε και είμαι κομματικό μέλος σε οποιοδήποτε κόμμα ή κομματική νεολαία. Ψήφιζα ΚΚΕ από το 1989 έως και το 2009 σε όλες τις εκλογές εκτός από Άκυρο που είχα ψηφίσει μία φορά όταν διαλύθηκε ο πρώτος «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της αριστεράς και της προόδου». Από τις νομαρχιακές του 2010 έως και τις τελευταίες βουλευτικές του 2015 ψήφιζα ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με τις όποιες εκλογικές της συνεργασίες.

Όμως φτάνει πια. Καταφέρατε να με στείλετε σπίτι μου. ΚΑΙ τα αριστερά κόμματα αλλά ΚΥΡίΩΣ ΚΑΙ η σχεδόν συνολική αφασία των συμ“πολιτών” μου. Από το 2009 έως και το δημοψήφισμα του 2015 ήμουν μάχιμος πολίτης, συναγωνιστής σας στο δρόμο, έτοιμος να υποστηρίξω μια ενωμένη πολιτική προσπάθεια (έστω και μόνο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς), ένα ουσιαστικό και πραγματικό μέτωπο της αριστεράς σε πολιτικό, κινηματικό, συνδικαλιστικό και αντιφασιστικό επίπεδο. Όμως παρά του ότι αυτό το μέτωπο έπρεπε να είχε γίνει από τις αρχές της κρίσης, ακόμα και σήμερα, μόνο λόγια. Στην ουσία το κάθε κόμμα προσπαθεί να επιβάλλει το πρόγραμμα του και αν του κάτσει και κάποια μετωπική συνεργασία έχει καλώς. Και έτσι με αυτά και με τα άλλα αφήσατε χώρο να αναρριχηθούν και στο κίνημα αλλά και στην εξουσία ρετάλια όπως η ΔΗΜΑΡ και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Δίνετε την εντύπωση πως σας ενδιαφέρουν ΜόΝΟ τα κόμματα σας και η δημιουργία στελεχών, πολιτικών και συνδικαλιστικών· και ως ένα μεγάλο βαθμό ισχύει αυτό. Όχι πια όμως στη λογική της χαμένης ψήφου και στις λευκές επιταγές. Η ψήφος να γίνει μοχλός πίεσης.

Όλα τα πολιτικά μέτωπα της αριστεράς που έγιναν κατά το παρελθόν απέτυχαν διότι πολύ απλά, δεν έγιναν με ένα σκεπτικό «να αφήσουμε στην άκρη όλα αυτά που μας χωρίζουν και να βρούμε αυτά που μας ενώνουν» με σκοπό να πάρουμε την εξουσία, όχι ως αυτοσκοπό και νεοπλουτισμό, αλλά ως την μόνη απαραίτητη και αναγκαία λύση για να υπάρξει ελπίδα, αλλά έγιναν όλα πρόσκαιρα, καιροσκοπικά, στο πόδι, χωρίς την πραγματική εμβάθυνση και την απολυτότητα της αναγκαιότητας του συνθήματος: «η ισχύς εν τη ενώσει». Τα μυρμήγκια και οι μέλισσες το ξέρουν· οι Έλληνες αριστεροί τουλάχιστον από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά κάνουν το αντίθετο. Πως θα σας εμπιστευθεί ο αγωνιζόμενος κόσμος για να έρθει μαζί σας αν δεν σας βλέπει ενωμένους ως μια γροθιά σε τόσο δύσκολες συνθήκες; Από ποιον θα πεισθεί να πάει στο ένα ή στο άλλο κόμμα όταν σας βλέπει να σφαζόσαστε συνεχώς αναμεταξύ σας;

Γιατί να βγω και να παλέψω στο δρόμο όταν ξέρω πως ότι και να γίνει, ακόμα και μία επιτυχημένη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας η οποία θα ρίξει την κυβέρνηση, δεν θα υπάρχει κάποιο Ενωτικό Αριστερό Πολιτικό Μέτωπο να υπο-στηρίξει αυτή την επιτυχία σε πολιτικό επίπεδο; Με σκοπό μεθοδικά την πραγματική κατάληψη της εξουσίας (δηλαδή την δικαιοσύνη, τον στρατό και όλα τα σώματα ασφαλείας) με εργατικό και επιστημονικό δυναμικό προετοιμασμένο (ως μια κρίσιμη μαγιά) τουλάχιστον ως «πρωτοπόρα» δύναμη, ενός 5% της Ελλάδας, που μεταφράζεται σε 500.000 περίπου αν-θρώπινες ψυχές, έτοιμες ή σχεδόν έτοιμες, να χειραφετήσουν κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους πολί-τες. Σε αυτόν τον πόλεμο αν είχαμε καταλάβει πως ΔΕΝ περισσεύει κανείς θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Στο να διαβάζετε τα τσιτάτα των θεωρητικών του Μαρξισμού-Λενινισμού μια χαρά τα πάτε. Από πράξεις Μηδέν εις το πηλίκο.

Σήμερα όλα τα κομματικά μέλη και όλοι οι ψηφοφόροι των πιο πάνω κομμάτων αριστερών και αντιμνημονιακών ΔΕΝ πρόκειται να ξεπεράσουν τις 600.000 (571.401 ήταν στις τελευταίες εκλογές με τις 301.684 να προέρχονται μόνο από το ΚΚΕ) με τόση απογοήτευση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Θα υπάρξει τεράστια αποχή, που μάλλον θα αγγίξει τα ιστορικά ψηλότερα ποσοστά της. Γιατί στην Ελλάδα ο δεξιός και ο κεντρώος χώρος πάντα συσπειρώνεται στον κίνδυνο, ενώ η αριστερά, πάντα θα διχάζεται σε αυτόν και υπάρχει μόνιμα συνεχόμενος ένας ατελείωτος εμφύλιος;

Προτάσεις για να τα βρούμε σε 5 σημεία: 1) Αλλαγή του συντάγματος προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων, πλήρη διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας. 2) Μόνιμα και διαρκή ετήσια Δημοψηφίσματα, αλλά ειδικότερα για: σταδιακή έξοδο από το ΝΑΤΟ, δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας. 3) Άμεση και αδιαπραγμάτευτη έξοδος από ΕΕ και ευρώ. 4) Δημόσια όλα τα τραπεζικά ιδρύματα, παύση πληρωμής κάθε εξωτερικού χρέους, φορολόγηση εφοπλιστών, απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων. 5) Δημόσιες όλες οι αναγκαίες και απαραίτητες ΔΕΚΟ για την εύρυθμη και απρόσκοπτη λειτουργία της χώρας (νερό, ενέργεια, υγεία, επικοινωνίες, συγκοινωνίες, παιδεία, πολιτισμός, αυτοκινητόδρομοι, κτηματολόγιο).

Και μετά από τις όποιες προτάσεις και όταν βρεθούν οι πέντε κοινά αποδεκτές, όπου διαφωνούν στα περεταίρω οι συμμετέχοντες στο πολιτικό μέτωπο -που θα είναι κάτω από μία σημαία, πίσω από ένα πανό, μαζί στην ίδια προ-συγκέντρωση, θα μοιράζουν ένα κοινό κείμενο στο δρόμο και θα έχουν κοινά αποδεκτούς εκλεγμένους αντι-προσώπους, λειτουργώντας όσο το δυνατόν γίνεται οριζόντια και αμεσοδημοκρατικά- θα θέσουν ζήτημα δημο-ψηφίσματος στα σημεία που θα διαφωνούν. Τόσο ΑΠΛά και ΚΑΤΑΝΟΗΤά. Το σωστότερο είναι να γίνονται Δημο-ψηφίσματα σε ετήσια βάση ώστε ο Λαός να είναι πάντα ενεργός και πάντα ενήμερος, με υποχρεωτική παρουσία στα σωματεία, και έτσι αυτός ο ίδιος θα βγάζει το φίδι από την τρύπα, αλλά όσοι/ες θέλουν καρέκλες διοικητικές να είναι και σε θέση να κάνουν όλες τις απαραίτητες θυσίες προς όφελος του Λαού και όχι των κομμάτων τους, όπως έλεγε κι ο Άρης.

Ο “καταφέρατε να με στείλετε σπίτι μου” σταματά κάπου εδώ. Όλα αυτά τα γράφω καλοπροαίρετα με σκοπό την σωτηρία αυτής της έρμης της πατρίδας μας -με την έννοια που είχε η Πατρίδα όταν για πρώτη φορά υπήρξε ελεύθερη Ελλάδα και κυβέρνηση του βουνού το 1944 αλλά και πολύ πιο μπροστά ήδη από την επιτυχία και την επικράτηση του Ε.Λ.Α.Σ. σε τμήματα της ορεινής ενδοχώρας- και όχι του οποιοδήποτε κόμματος της αριστεράς.

Ο υπογράφων: ένας πολιτικοποιημένος, πολύ ελαστικά εργαζόμενος (τόσο ελαστικά που δεν πάει άλλο), ταξικά συνειδητοποιημένος, πρώην ενεργός, άστεγος πολιτικά, ανένταχτος πλέον πολίτης και όχι ιδιώτης.