Θεωρία vs Πράξη ~ Theory vs Practice

Θεωρία vs Πράξη   13/2/2017

σχέση οικονομική και κοινωνική Πράξης και Θεωρίας, θεωρητικού και πρακτικού, χαμηλά ανειδίκευτου εργαζόμενου και υψηλά ειδικευμένου εργαζόμενου
(ένα διαδικτυακό σχόλιο με αφορμή μια διαδικτυακή συζήτηση https://www.youtube.com/watch?v=WLwvrqdx4e0 )

Αυτό το θέμα το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Όχι πως θα γίνει επί... αγίου-Σοσιαλισμού, αλλά πως θα ήταν έτσι κι αλλιώς σωστό και δίκαιο να αμείβονται δύο εργαζόμενοι "διαφορετικών καταβολών" εν προκειμένω, ένας πρακτικός και ένας θεωρητικός, ένας υψηλά εξειδικευμένος εργαζόμενος ΠΕ (πχ ένας χειρούργος καρδιολόγος) και ένας χαμηλά ανειδίκευτος εργαζόμενος ΥΕ (πχ μία σχολική καθαρίστρια).

Όντας ο ίδιος εργάτης (εξ)ειδικευμένος αλλά όχι "πιστοποιημένος" έτσι όπως το θέλει το κράτος και οι κάθε είδους συντεχνίες, όντας ένας άνθρωπος που έχω περάσει από τριτοβάθμια εκπαίδευση (ΤΕΙ) και τα έχω παρατήσει στα δύο χρόνια (όχι επειδή δεν μπορούσα να συνεχίσω λόγω μαθησιακών δυσκολιών) ή κατέχοντας και θεωρητική και πρακτική κατάρτιση ως επαγγελματίας σε υψηλό βαθμό, έχω παιδευτεί πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Ο καπιταλισμός για δικούς του λόγους έχει αυτόν τον διαχωρισμό επειδή τον συμφέρει αφού οι λιγότεροι εργαζόμενοι σε αριθμό, οι θεωρητικοί των πανεπιστημίων εν προκειμένω, μπορούν πιο εύκολα (και πιο βολικά για πολλούς λόγους) να χειραγωγηθούν, να ενταχθούν στο σύστημα, να το χειραγωγούν βεβαίως με τη σειρά τους αλλά και να είναι οι μοναδικά υψηλά αμειβόμενοι σε ένα παραγόμενο προϊόν, είτε είναι πνευματικό αυτό είτε όχι. Τώρα βέβαια πως γίνεται για την ανέγερση μιας οικοδομής ο πολιτικός μηχανικός να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο και όχι η ανέγερση -ας πούμε- μιας απλής μονο-οροφής κατοικίας να θέλει δύο ισάξιες υπογραφές αυτή του πολιτικού μηχανικού (θεωρητικό κομμάτι) και του πολυ-έμπειρου πιστοποιημένου υπεργολάβου τεχνίτη οικοδομής (πρακτικό κομμάτι) είναι άλλου παπά-ευαγγέλιο. Οι παλιοί Ηπειρώτες τεχνίτες μια χαρά γεφύρια πέτρινα έχτιζαν και πέτρινα δίπατα σπίτια έφτιαχναν. Και ξαφνικά το αγγλοσαξονικό σύστημα εκπαίδευσης επιβάλλεται σχεδόν παγκόσμια και τα παραδοσιακά μαστόρια-τεχνίτες, ως δια μαγείας(;), εξαφανίζονται.

Πλάτειασα, αλλά χρειάζεται, διότι το θέμα θεωρίας και πράξης είναι επίτηδες δυσεπίλυτο.

Πιστεύω πως το καλύτερο γι' αυτό το θέμα δεν είναι να περάσουν όλοι και όλες από χειρωνακτικές εργασίες μέχρι τα εικοσιπέντε τους για να σεβαστούν και να κατανοήσουν όλα τα επαγγέλματα (μην ξεχνάμε πως και πολλοί απλοί ανειδίκευτοι εργάτες πιστεύουν πως η πνευματική εργασία ΔΕΝ είναι καν ισάξια με την χειρωνακτική αλλά πολύ κατώτερη της και άρα όλοι οι πολίτες θα έπρεπε με αυτή τη λογική μέχρι τα 25 τους να περάσουν και από τα λεγόμενα πνευματικά/θεωρητικά επαγγέλματα, πράγμα φυσικά αδύνατο, με τη λογική αυτό να γίνει εκούσια, δημιουργικά και αποδοτικά) αλλά βαθιά να κατανοήσουν πως μία ώρα πχ χειρονακτικής εργασίας καθαρισμού σχολικών εγκαταστάσεων ισοδυναμεί με μία ώρα πχ πνευματικής εργασίας στην αίθουσα ενός πανεπιστημίου ή μία ώρα διαβάσματος στο σπίτι ενός μαθήματος.

Έτσι αν οι πολίτες -και όχι ιδιώτες- είχαν κατανοήσει και αποδεχτεί αυτή την παραδοχή θα μπορούσε να βρεθεί η λύση στο οικονομικό θέμα αφού όλοι/ες οι φοιτητές/ριες (σε όλη την μετά την υποχρεωτική δημόσια δωρεάν 10χρονη -τουλάχιστον- ενιαία συνεχόμενη εκπαίδευση, ας την ονομάσουμε μεταυποχρεωτική εκπαίδευση και όχι τριτοβάθμια) θα έπρεπε να αμείβονται για την εργασία τους μέσα στην πανεπιστημιακή αίθουσα και στην εργασία/διάβασμα στο σπίτι.

Η κοινωνία θα προσέφερε πλήρη και εντελώς δωρεάν μόρφωση (ο ανειδίκευτος εργαζόμενος που λέγαμε μέσω των φόρων του) στον φοιτητή και θα τον αντάμειβε με το αντίστοιχο ωρομίσθιο που θα έπαιρναν όλοι οι εργαζόμενοι, κατά την διάρκεια των σπουδών του ή αργότερα ως επαγγελματικό δικαίωμα. Όμως οι ώρες εργασίας (που θα μπορούσε να μεταφραστεί αυτό και μισθολογικά) ενός ανθρώπου που η εργασία του απαιτεί 100% γνώση του αντικειμένου του σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο και εξαιρετική συγκέντρωση στο μάξιμουμ των ικανοτήτων και δυνατοτήτων του δεν μπορεί να είναι οι ίδιες ημερησίως (πχ ενός χειρούργου γιατρού και ενός ταμία σούπερ μάρκετ ή ενός οδηγού λεωφορείου και ενός πωλητή παπουτσιών) με έναν άλλο εργαζόμενο όπου δεν απαιτείται ο ίδιος βαθμός επικινδυνότητας, συγκέντρωσης και εξειδίκευσης ή παίζουν βαρέα και ανθυγιεινά, κτλ, κτλ, κτλ.

Σε μια άλλη κοινωνία μη αδηφάγα, μη καπιταλιστική, όπου το κέρδος και το χρήμα ΔΕΝ θα ήταν πάνω από την κοινωνία και το περιβάλλον, αλλά που απλά θα ήταν ένα μέσο εξυπηρέτησης των μεταξύ μας συναλλαγών, τότε θα μπορούσαν οι άνθρωποι να σπουδάζουν και να φοιτούν αυτό που πραγματικά επιθυμούν, θέλουν κι αγαπούν κι όχι αυτό που θα τους είναι πιο επικερδές στην τσέπη ή θα συμπληρώνει το μηχανογραφικό τους στην τρίτη λυκείου. Θα μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι και μόνο με την βοήθεια της τεχνολογίας βεβαίως να δουλεύουν έξι ώρες το πολύ την ημέρα, 30 ώρες το πολύ τη βδομάδα και να τους περισσεύει πολύς χρόνος για ξεκούραση, δημιουργία και κοινωνικές συναναστροφές.

Σε μια άλλη όμως -με την καλώς εννοούμενη- Ουτοπική κοινωνία.