Νευροκυτταροσυναισθηματoμόρια 18-4-2007
Είναι κάτι στιγμές
που σου έρχονται όλα πάλι…
Άλλες φορές, σου φεύγουν.
Κι άλλες φορές σε κοιτούν,
απορημένα,
-ίσως και λίγο λυπημένα-
γιατί δεν σε καταλαβαίνουν…
Και εσύ όλο τα ξεσκονίζεις
και τα τακτοποιείς…
Τα βάζεις σε τάξη
και τα περιορίζεις…
Μα αυτά ακούν;
Χα, δεν σε ακούν!
Κάνουν πάντα του κεφαλιού τους!
Ναι, ναι έτσι είναι…
Πάντα του κεφαλιού τους…
Στο κεφάλι σου…
έτσι κι αλλιώς βρίσκονται!
Κατοικούν ματαιόδοξα,
υπερήφανα,
με ένα βλέμμα…
Πω, πω… το έχεις προσέξει;
Σε πιάνει τρόμος πολλές φορές,
δέος κάποιες άλλες,
γέλιο,
ανορεξία,
χαρά,
ευδαιμονία,
αλλά και όλα τα άλλα συναφή,
παρεμφερή,
και πάει λέγοντας…
«Χι, χι…»
μερικές φορές σε περιγελούν ασύστολα
δηλαδή!
Βρε μπάσταρδα,
δικά μου παιδιά είστε!;
Τι κάνετε;
Σε βάζουν με το ζόρι
να παρακολουθήσεις χιλιοπαιγμένες
παραστάσεις:
Να είσαι εσύ λέει, εκεί, και να
κόβεις ένα λουλούδι
και που βέβαια αυτό να μαραζώνει
μετά…
Ή να το τσαλαπατάς· τότε, εκεί…
Ή απλά να κάθεσαι πάνω στη γη
και να το μυρίζεις,
ενώ αυτό απαλά
να σου χαϊδεύει το μάγουλο!
Τα μπάσταρδα!
Μα είναι παιδιά σου αυτά;
Καλά όταν σου κάνουν και τα
παιχνίδια με το φεγγάρι
και σου λένε -με το ζόρι πάλι-
«Δες το πάλι, δες το πάλι!!»
Τα μπάσταρδα!!
Όχι ρε, το έχω δει το έργο!!
Δε θέλω να πάω πάλι σινεμά
καλοκαιρινό,
με αγιόκλημα και γιασεμί,
να στολίζουν τους τοίχους και τους
στίχους του…
Όχι, ρεεε δεν θα πάρω…
Αλλά το ξαναβλέπεις…
τι να κάνεις;
Το φεγγάρι να σου κλείνει το μάτι,
έτσι ολόγιομο κι ολόγυμνο
έτοιμο να ξεχειλίσει από χαρά…
Κι εσύ λες,
τι τραβάω
με αυτά τα λουλούδια και τα
φεγγάρια;
Γαμώτο· τι τραβάω…
Γιατί αυτά είναι πονηρά!
Σου ξαναδείχνουν την ταινία,
για να σε κάνουν -και καλά-
δήθεν πάλι πρωταγωνιστή
σε κάποια επόμενη!
Ααα, δεν πάτε καλά!
Καθόλου καλά…
Από πού κι ως πού πρωταγωνιστής
πάλι;
Βρε τα μπάσταρδα…
Έλα μου όμως,
που ξέρουν,
πως σ’ αρέσει πολύ ο κινηματογράφος…
Μάλλον, κάτι θα ξέρουν
παραπάνω αυτά…
(… οι σκηνοθέτες της ζωής μας δεν
είναι;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου